door Alice Rush
TOT VER in mijn 20s was ik zeer beperkt blootgesteld aan mensen uit andere landen en hun talen. Ik had nog nooit een Nederlander gezien of gehoord. Als kind had ik vriendjes die verderop woonden in mijn landelijke buurt die thuis Frans spraken, en ze hadden af en toe visite uit andere landen. Achteraf gezien schaam ik me om te zeggen dat ik dat altijd vreemd en ongemakkelijk vond. De bezoekers spraken een andere taal en leken niet op mij.
In plaats van interessant vond ik mensen van verre eng. Andere landen en culturen waren totaal geïsoleerd van mijn wereld. Ik dacht altijd dat het aan mijn vader lag met zijn frontervaringen in het buitenland tijdens WO II, herinneringen die hij begrijpelijkerwijs niet leuk vond en vermeed, maar ik zeg dat alleen omdat ik geen andere reden weet. Misschien was het simpelweg dat mijn familie, net als veel andere Amerikaanse gezinnen, weinig wist van een ander soort leven dan het hunne. Misschien was het pure onwetendheid.
EEN SPRONG vooruit in de tijd, pakweg dertig jaar later, en nu ben ik getrouwd met een Nederlander, wiens ouders dezelfde oorlog hebben meegemaakt, maar in bezet gebied. Met hem reis ik nu en dan buiten Amerika. Vrienden en familie lachen als ik mijn Nederlandse taalvaardigheid probeer, en mijn mond valt in een verkeerde bocht en helt naar het Duits dat ik op de middelbare school volgde. Toch kan ik meestal een eenvoudig Nederlands gesprek volgen en gelaatsuitdrukkingen lezen om toch te snappen wat ik niet meteen kan vertalen.
Een verschil dat ik zie in Nederland, is hoe mensen praten over hun vrienden of familie in andere landen, of de politiek daar. Voor Nederlanders zijn al deze andere landen en ervaringen slechts een autorit of een treinreis weg. Amerika daarentegen is een oceaan verwijderd van de meeste andere plaatsen.
We naderen snel 100 jaar sinds het einde van WO II, maar oorlog in andere delen van de wereld gaat door. Ondanks internet en alle vormen van kennis uitwisselen, blijven er onwetende of kortzichtige mensen. Er is nog steeds verdeeldheid, en misschien zal die er altijd zijn. Ik ben gezegend dat ik nu mensen uit veel verschillende landen heb leren kennen, allemaal met interessante verhalen over hun leven en achtergronden. Dat is wat een Hollander ontmoeten en trouwen voor mij heeft gedaan: het heeft me tenslotte geïnternationaliseerd.
IK KEN een vrouw uit Iran. Ze houdt haar haar altijd bedekt en het accentueert haar mooie donkere ogen. Haar familie daar wordt nog steeds geconfronteerd met narigheid in het Midden-Oosten. Ik zag haar gezicht terwijl ze me haar verhaal vertelde over hoe en waarom ze naar Amerika kwam, en we moesten allebei slikken.
De verhalen van die visite die mijn vrienden hadden toen ik nog een kind was, waren tien tegen één van een soortgelijk kaliber. Nu met een meer volwassen begrip weet ik, hoewel we een andere taal spreken, dat we evengoed ons leven kunnen delen. Een open hart en hoofd neemt barrières weg. Communicatie is meer dan alleen je oren en je stem. Wanneer je je hart en hoofd opent, kun je de pijn van iemand anders voelen, en met je ogen kan je zien dat die van hen boekdelen spreken.
* Alice is vastgoedmakelaar in Maine en tevens een helikopter- en vliegtuigpiloot. Ze ontmoette haar Nederlandse man voor het eerst in Maryland in 2005 en trouwde vier jaar later met hem.
