PORTLAND IN Oregon is een grote stad met, inclusief voorsteden, 2,5 miljoen inwoners. Je vindt er een Rembrandt Drive, een Vermeer Drive en de stad was onlangs nog in de ban van een van die grote Van Gogh exposities die door Amerika trekken. Een tijdje terug kwamen Jan en alleman af op zes tentoongestelde Rembrandt schilderijen, en dat allemaal in een gemeenschap met een Rotterdam Street, Amsterdam Lane, Klompen Street, Haven Lane en Randstad Street, stuk voor stuk uitgerust met nieuwe villa’s van pakweg een half miljoen dollar.
Flip van der Weele is er advocaat, Jesse Vander Heide is dokter, en voor je Botox kan je terecht bij de kliniek van Els VanderVeer. VanderLey, Vander Heyde, VanderHouwen, Vander Velde, allemaal bekende namen daar aan de verre westkant van Amerika. En als je een huis zoekt aan de kilometerslange Dutch Canyon Road, dan ga je naar Marjie Van der Laan, want zij is de jongste van alweer vier generaties makelaar.
VERRASSEND, zoveel Holland in Oregon? Het antwoord ligt een half uurtje buiten de stad, in het dorp Verboort. Daar arriveerden anderhalve eeuw geleden 27 rooms-katholieke Brabanders met namen als Jansen, Hermans en Van der Velden – en Willem Verboort zelf. Die was pastoor, en hij was niet tevreden met wat hij had aangetroffen in Wisconsin. Drie scheepsladingen met in totaal bijna duizend inwoners van Uden en omgeving waren daar naartoe gereisd. De pastoor vermoedde dat het gras groener was naarmate je dichter bij de Stille Oceaan zou komen, en hij nam de anderen mee, per trein naar San Francisco, met de boot noordwaarts, en tenslotte over de rails naar Portland, toen nog een gat van niks.
Even verderop stond een huis met tien kamers. Daar trokken ze met z’n allen in. Pater Willem ging op zoek naar hout en bouwde er een kerk van. Jan van der Zanden plantte aardbeien en werd zo de aanstichter van de reusachtige aardbeienvelden in wat nu Washington County is, en de gemeenschap, blij met wat ze hadden, noemde zichzelf The Catholic Colony of Forest Grove. Maar de pastoor kreeg een splinter in zijn been, liep een infectie op, kreeg longontsteking en ging dood. Het dorp kreeg voortaan zijn naam, Verboort.
HET ZIJN VAAK toevalligheden die het verschil maken. Het nieuws van pastoor Willems dood, krap 41 jaar oud, ging als een vuurtje rond, en steeds meer Hollanders kwamen, nieuwsgierig, naar Portland en omgeving. Grote gezinnen, met veel kinderen die allemaal trouwden en ook weer veel kinderen kregen, met namen die je nu zoveel jaren later op het kerkhof herkent: Bernards, Heesacker, Boogaard, DeGroat en DeGrout, Duyck, Evers, Jansen, Hendricks, en alleen al bij de kerk van Verboort: 350 overledenen wier naam begint met Vander-.
Elk jaar begin november komen de mensen van heinde en verre naar het dorp buiten Portland, vaak tienduizend bezoekers sterk. Dan is het worst-met-zuurkool dag. Omdat het Engelse woord voor zuurkool sauerkraut is, denken sommigen dat het een Duitse gewoonte is, maar niets is minder waar. Het is een traditie, meegenomen uit Brabant, worst met zuurkoolstamppot. In Oregon zijn ze er dol op.
