door Father Ron Geilen
IN MIJN eerdere columns in ‘De Daily Dutchman’ heb ik over verschillende onderwerpen geschreven. Deze bijdrage zal gewijd zijn aan het 10-jarig jubileum van mijn komst naar Amerika en de route die mij naar hier leidde.
Negentien jaar geleden ontving ik mijn roeping in een ziekenhuis waar ik iemand met kanker begeleidde. Het was in die gewijde, uitdagende omgeving dat ik voor het eerst de diepe aantrekkingskracht voelde naar het ambt. Die ervaring markeerde het begin van een reis die me door jaren van onderscheidingsvermogen, studie en uiteindelijk over de oceaan naar een nieuw leven in Amerika zou voeren.
Het duurde echter nog vier jaar voordat ik deze roeping formeel in daden omzette door eerst theologie te studeren aan het opleidingsinstituut van de vrijzinnige protestanten in Bilthoven. Na het afronden van mijn studie daar, wijdde ik een extra jaar aan het behalen van mijn bachelor diploma aan de InHolland Universiteit in Amsterdam. Deze vormende jaren waren cruciaal in het ontwikkelen van mijn begrip van bediening en het verdiepen van mijn toewijding aan het dienen van anderen.
TIEN JAAR geleden liet ik het vertrouwde landschap van Nederland achter, gedreven door een roeping die grenzen en culturen overstijgt. Mijn reis naar Amerika was niet alleen een geografische verplaatsing, maar ook een spirituele pelgrimstocht, die me zou leiden naar nieuwe paden, nieuwe relaties en een verdieping van mijn geloof en bediening. In augustus 2014 werd ik tot diaken gewijd in de Oud-Katholieke traditie, wat het begin markeerde van mijn formele ambt. Dit moment was het hoogtepunt van jaren van voorbereiding en het vormde de basis voor wat er daarna zou komen. Iets meer dan een jaar later, in oktober 2015, werd ik tot priester gewijd. Deze overgang van diaken naar priester was niet zomaar een verandering van titel, maar een verdieping van mijn toewijding om God en Zijn mensen op nieuwe en diepgaande manieren te dienen.
In datzelfde jaar nam mijn leven nog een andere belangrijke wending: ik trouwde met mijn (Amerikaanse) vrouw Missy, die mijn partner, steun en toeverlaat is geweest op deze reis. Ons huwelijk is een bewijs van het samengaan van culturen, geloofstradities en gedeelde dromen. Samen hebben we de uitdagingen van het opbouwen van een leven in een nieuw land vreugdevol overwonnen, terwijl we geworteld blijven in ons gedeelde geloof.
Maar dit decennium werd ook gekenmerkt door de unieke moeilijkheden van immigrant te zijn. De reis naar een nieuw land wordt vaak geromantiseerd, maar de realiteit is veel complexer. Er is het verdriet van het achterlaten van het vertrouwde – de mensen, de plaatsen en de cultuur die je gevormd hebben. Er is de worsteling van het aanpassen aan een nieuwe manier van leven, het leren navigeren door een ander systeem en soms het gevoel een vreemdeling te zijn op een plek die nu je thuis is.
AMERIKAANS staatsburger worden in 2019 was een mijlpaal die zowel trots als een gevoel van verlies met zich meebracht. Aan de ene kant was het het hoogtepunt van jaren van aanpassing, inspanning en integratie in de Amerikaanse samenleving. Aan de andere kant was het een schrijnende herinnering aan het leven dat ik achterliet en de dubbele identiteit die ik nu draag als Nederlander en Amerikaan. Immigranten Verdriet bestaat, het is een subtiele maar hardnekkige pijn naar het land en het achtergelaten leven, zelfs als je het nieuwe omarmt.
Sinds 2019 heb ik het voorrecht gehad om als priester te dienen in de Anglicaanse Kerk in Noord-Amerika. Dit is een tijd van groei geweest, zowel persoonlijk als in mijn bediening. De Anglicaanse traditie, met haar rijke geschiedenis en diepe theologische wortels, heeft een nieuwe context geboden voor mijn roeping, waardoor ik verschillende aspecten van het ambt heb kunnen verkennen en me heb kunnen verbinden met een diverse en levendige gemeenschap van gelovigen.
Als ik nadenk over de afgelopen tien jaar, ben ik vervuld van dankbaarheid voor de ervaringen en de mensen die mijn reis vorm hebben gegeven. De overgang van de oud-katholieke traditie naar de Anglicaanse kerk was niet zonder uitdagingen, maar het is ook een tijd geweest waarin ik Gods roeping voor mijn leven beter heb leren begrijpen. In dit decennium heb ik geleerd dat bediening niet alleen gaat over het werk dat we doen, maar over de relaties die we opbouwen, de gemeenschappen die we dienen en hoe we de liefde van Christus in de wereld belichamen.
TERWIJL IK nadenk over mijn bediening in zowel Nederland als de Verenigde Staten, word ik getroffen door de verschillende uitdagingen die elke context met zich meebrengt. In Nederland, waar het secularisme de samenleving diep heeft beïnvloed, houdt bediening vaak in dat je in contact komt met mensen die onverschillig of kritisch staan tegenover georganiseerde religie. De uitdaging ligt in het relevant maken van geloof in een context waar traditionele religieuze praktijken zijn afgenomen en waar spiritualiteit vaak wordt gezocht buiten de grenzen van de kerk.
Dit ambt in Nederland vereist creativiteit, de bereidheid om mensen te ontmoeten waar ze zijn en openheid voor dialoog met mensen die sceptisch staan tegenover de rol van de kerk in het moderne leven. De Verenigde Staten daarentegen, met name binnen de Anglicaanse Kerk in Noord-Amerika, stelt ons voor andere uitdagingen. Hier staat de kerk vaak centraler in het gemeenschapsleven en is er een sterkere traditie van religieuze praktijk. Dit betekent echter ook dat je door een landschap moet navigeren waar confessionele identiteit en theologische verschillen tot verdeeldheid kunnen leiden.
De uitdaging is om eenheid in verscheidenheid te koesteren, om te bedienen op een manier die de traditie eer aandoet en tegelijkertijd inspeelt op de hedendaagse problemen waarmee gemeenten te maken hebben. Daarnaast is er in de Amerikaanse context de uitdaging om het snijvlak van geloof en politiek aan te pakken, een dynamiek die hier vaak meer uitgesproken is dan in Nederland.
Ondanks deze verschillen blijft de kern van de bediening hetzelfde: relaties opbouwen, anderen dienen en het evangelie verkondigen op een betekenisvolle en transformerende manier. Als ik naar de toekomst kijk, ben ik enthousiast over de mogelijkheden die voor me liggen. Mijn reis is nog lang niet ten einde en ik ben vastbesloten om te blijven dienen op welke manier God mij ook leidt. Deze tien jaar in Amerika zijn transformerend geweest en ik sta te popelen om te zien hoe God mij zal blijven gebruiken in Zijn dienst.
* Ron Geilen uit Geleen is voorganger / geestelijk verzorger bij All Saints & Sinners Anglican Mission in Fulton en St. Charles, Missouri.
