door Jeannette Berndsen
OP 14 JUNI was het dan zover, ik werd ingezworen als Amerikaan. Yeahhh…..eindelijk.
Er ging een lange, lange weg aan vooraf. Wij begonnen de route een paar jaar na 9/11, niet de meest gunstige tijd. Alles was net veel moeilijker geworden.
Mijn oudste zoon had een job offer gekregen in New York. Hij had dus een werkvisum nodig. We kregen te maken met een immigration officer, een Nederlander die dit soort dingen verzorgde, en voor onze zoon kwam alles voor elkaar. Prima toch, wij hadden al jaren een tweede huis in Florida en toen zei hij dat wij ook konden komen, op een B2 visum. We bouwden een atelier aan ons huis en ik ging daar verder als kunstenaar, wat ik in Nederland ook jaren daarvoor was geweest.
In de loop van de volgende twee decennia vlogen we telkens naar Nederland om die B2 te verlengen en om aan te tonen dat ik nog steeds aan alle voorwaarden voldeed. Dat betekende: terug naar het land van herkomst en naar Amsterdam in een lange rij bij het Consulaat om daar iemand aan het loket te treffen die er eigenlijk geen zin in had. Deze mevrouw of meneer zat daar duidelijk op een plek waar ze niet wilde wezen. Dat hebben we allemaal geklaard, totdat we het tijd vonden voor een green card.
Mijn man kreeg die in no time, maar helaas gingen mijn fingerprints niet goed (gaan ze nooit). Ik vroeg om een irisscan, mocht niet baten. Na een half jaar moesten we halsoverkop naar Tampa, waar ik alleen, zonder man, een office binnen moest, om de vragen te beantwoorden die bij zo’n green card behandeling horen, onder ede. Ik kreeg mijn green card.
ZEVEN JAAR vooruit in de tijd, we achtten nu het moment aangebroken om de Amerikaanse nationaliteit aan te nemen, een recht dat je verwerft op basis van de green card. In maart dit jaar kreeg ik het bijbehorende interview, vragen over de Amerikaanse geschiedenis en de staatsinrichting, en het was geen probleem. Ik kreeg een brief en, ja hoor, op 14 juni was het zover: ik werd ingezworen. Ik was in de zevende hemel, na al die lange jaren ging het dan eindelijk gebeuren. Een paar goede vrienden gingen mee. ’s Avonds hadden we een feest waar we in ons appartement 30 gasten ontvingen met een buffet en een prachtige taart.
Op de ochtend daarna, een zaterdag, bleek dat ik een message had van de Emigratiedienst. Ik moest gelijk bellen op maandagochtend, want er was iets helemaal niet goed. Hè? Hoe kan dat nu, ik moest mijn nieuwe certificaat dat ik American Citizen was meenemen.
Op maandagochtend kreeg ik te horen dat ik de volgende dag direct naar het Emigratiegebouw terug moest, daar zou ik ter plekke horen wat er aan de hand was. Ik werd opgewacht door een officer die me meenam in zijn kantoortje (man mocht weer niet mee), hij was bijzonder aardig. Hij zei dat er een fout was gemaakt bij hen en dat ik nooit door de rechter ingezworen had mogen worden, want alweer: mijn fingerprints waren niet goed.
OK, IK WERD door hem onder ede opnieuw de nodige vragen gesteld die ik naar waarheid beantwoordde, maar ondertussen hield hij het certificaat. Ik had inmiddels ook geen green card meer, want dat wordt je afgenomen op de dag dat je ingezworen wordt als Amerikaan. Op mijn vraag of ik nu nog steeds een Amerikaan was, zei hij ja. Eenmaal ingezworen door een rechter, komt daar geen speld tussen.
Nu had ik geen green card meer en ook geen certificaat, wat ben je dan, zweef je tussen twee landen? De officer zei dat ik een background check moest halen in West Palm Beach, en ook eentje in Inverness waar we vroeger woonden, omdat we niet lang genoeg in West Palm Beach resideerden. Ik zei dat ik begrip had voor een foutje van hun kant en dat ik volledig zou meewerken.
Thuis gebeld naar Inverness, ja hoor, we moesten naar de Sheriff’s office komen. Wij in een ongelooflijke storm 4 uur rijden naar the office. Staan we daar aan de balie, krijgen we te horen dat ze het niet meer doen. Het moest nu online. Really? Online, had ons dat eerder verteld. Storm heen, nu moesten we ook nog 4 uur rijden terug. Mijn man was zo slim om te vragen naar een brief, zodat we bewijs hadden dat we daar waren geweest.
ONLINE, DAT was snel geregeld en we kregen via internet de benodigde papieren. Terug naar Immigration in Royal Palm. Afspraak stond er al. Dit keer was het daar een chaos, er ging een groep uit en een nieuwe groep stond klaar. We moesten in een lange, lange rij wachten. Ik ben twee keer naar voren gelopen met de mededeling dat we om 9 uur een afspraak hadden en dat we zo veel en veel te laat waren. Uiteindelijk kwamen we bij een soort receptie bij een aardig mens, die de afspraak las en de boel achter zich liet. We werden naar binnen gebracht, moesten op stoeltjes zitten zichtbaar bij het loket van iemand die ons verder kon helpen. Dit duurde opnieuw een lange, lange tijd. Uiteindelijk werden we geroepen.
De man wist van niks en had er duidelijk niet veel zin in. Hij was gewoon onaardig. Okay, wij waren zo lief om ze uit de brand te helpen toch? Het was toch de fout van immigration? Dus ik probeer het zo goed mogelijk uit te leggen. Het verhaal is belachelijk natuurlijk en dat werkt ook niet mee. We moesten terug zitten in onze stoeltjes en ik fluisterde tegen manlief: “I think we have to lawyer up.” Ook mijn man dacht dat dit helemaal verkeerd aan het gaan was.
Uiteindelijk kwam hij terug en we moesten naar een ander loket van een andere officer. Deze meneer was gelukkig wel heel vriendelijk en vroeg of ik met hem mee wilde komen en warempel, mijn man mocht ook mee. Stond ik opnieuw in de zaal waar de groep samenkomt die ingezworen wordt door de rechter. Hij ging naar het spreekgestoelte en haalde daar de map “correction form” op. Daar was mijn bewijs dat ik Amerikaan werd. Pfffff. Op dit moment kreeg ik het niet van hem, hij hield hem stevig vast. “Ik moet je eerst inzweren…” Really?? Dat is gebeurd op 14 juni jongstleden, door de rechter. Weet je het zeker, ook met de eed, ja hoor, alles erop en eraan, inclusief feest thuis. Toen kreeg ik mijn zeer kostbare papier weer terug.
Conclusie, ik ben Amerikaan (yeahhhh!!), maar vanzelf is het niet gegaan.
* Jeannette Berndsen is kunstenaar in West Palm Beach, Florida. En sinds vorige maand dus officieel Amerikaans staatsburger.
