Govert van Brakel presenteerde voor de Nederlandse omroep jarenlang ‘met het oog op morgen’en ‘langs de lijn’, alsmede het radio1 journaal. Hij is de schrijver van het boek “moet je horen…” over 100 jaar radio.
Davy heette hij. Hij zat naast me in de laatste klas van de lagere school.
Op een dag was hij ineens weg. Davy uit de Haagse Populierstraat was vertrokken naar Amerika. Geëmigreerd. Met vader, moeder en zijn jongere broertje Frankie. Weg voor altijd. Op onze zwart-wit tv zong Trini Lopez “I like to be in America….”
In mijn jeugd vertrokken veel gezinnen. Emigratie werd in de jaren vijftig van de vorige eeuw aangemoedigd door onze sociaal-democratische minister-president Drees. Nederland werd te vol. Dat mocht je toen nog zeggen. Mijn moeder voelde zich onprettig onder die zachte dwang van de overheid. Maar ze hield stand. Wij bleven waar we waren.
Wel ben ik een keer of wat in Amerika geweest. Misschien wel bij Davy in de buurt, wie zal het zeggen. Ik was in New York, Lake Placid, Elmira, Princeton, Los Angeles, Washington. Nooit als toerist maar telkens voor het werk. Als presentator/ verslaggever van de NOS. Op Olympische Winter- en Zomerspelen, bij de presidentsverkiezing van 2000 en bij de eerste herdenking van 9/11 in 2002.
Ik zag het Witte Huis, de kraters en het verdriet in het hart van New York, de stralend witte stranden van Santa Monica, het helder blauwe water van de Pacific, de hollende en sportende gezondheidsfreaks, de Hollywoodletters en de studio van National Public Radio.
En ja, daar zat ik op een warme avond in augustus, nu bijna 40 jaar geleden, in het imposante Memorial Coliseum in LA. Nederland sliep, maar voor de wakkerblijvers mocht ik de sluitingsceremonie van de Spelen verslaan.
We werden uitgezwaaid door Lionel Ritchie, voor deze bijzondere gelegenheid gekleed in een strakke witte broek en een blauw vest met glitters. Iedereen stond op de banken of danste op het middenterrein mee. De kleine turnster en de boomlange basketballer.
All night long, speciaal voor deze avond verlengd tot een versie van 20 minuten. Life is good, wild and sweet, let the music play on!
Soms vraag ik me weleens af hoe het Davy is vergaan in zijn nieuwe wereld. Heeft hij nog herinneringen aan zijn Haagse klasgenootjes. Is hij daar gelukkig geworden? Zingt hij mee met Trini Lopez: This land is your land…this land is my land….
