VEERTIEN jaar geleden ontvluchtte LayRay Paw met haar familie het geweld in Birma. Ze was de jongste. Haar vader werd aan stukken gehakt, haar moeder werd ziek en ging dood, de zes kinderen van wie de oudste 14 was, overleefden op rijst en rivierwater.
Alle zes werden geadopteerd door een echtpaar in Holland, Michigan. LayRay was de eerste die Engels leerde, werd de tolk tussen de anderen en haar adoptieouders, en ging naar Holland High. Daar kreeg ze de Basketball Courage Award voor “demonstrated courage in their approach to their team, school, game and community.”
LayRay slaagde voor haar eindexamen, wilde naar een college, maar kwam net een paar duiten tekort om het te kunnen betalen. Daarop legde een groep plaatselijke middenstanders hutje bij mutje, en ze is inmiddels toegelaten tot Lake Michigan College, “de eerste in de hele geschiedenis van mijn familie,” zegt LayRay, “ik ben diep dankbaar.”
Ze speelt geen basketbal meer. Ze voetbalt voor haar nieuwe school. Niet meer nummer 4, nummer 7.
