door Alice Rush
DIT JAAR met 4 juli liep ik een beetje tegen mijn leeftijd op. Ik was heel tevreden met thuis zijn zonder plannen. Er was niet eens een optocht in de kleine stadjes in de buurt – en dat is jammer, want die parades vind ik altijd schattig.
In mijn jonge jaren heb ik Onafhankelijkheidsdag vaak doorgebracht met het vullen van een koelbox met eten, een rit in de metro en vervolgens een lange wandeling, alleen maar om de hele middag op een picknickkleed te zitten op de overvolle Mall van Washington DC. Je moest vroeg zijn om een goede plek te bemachtigen. Ik zou het nu niet meer willen doen, maar dat zijn geweldige herinneringen aan het feit dat je vlakbij het orkest en de kanonnen zat, zodat je de grond voelde trillen als ze afgingen tijdens het spelen van de ouverture 1812.
Ik probeerde me de viering van de tweehonderdste verjaardag in 1976 te herinneren. Onze buren hadden hun zitkelder behangen met een bicentennial motief – de militie, vlaggen, adelaars. Grote emblemen met adelaars waren er ook, meestal boven deuropeningen of in de nok van huizen. Er waren ook jubileumborden en -glazen. Ik kan me de dag van dat jaar zelf niet herinneren, wel de afbeeldingen.
Ons gezin deed nooit veel voor de feestdag, waarschijnlijk omdat mijn ouders tegen die tijd even oud waren als ik nu. Ik heb één speciale herinnering uit mijn kindertijd, toen ik bij mijn oudste zus en haar gezin logeerde. Zij is 21 jaar ouder dan ik, dus haar 2 meisjes en ik zijn bijna even oud. Mijn nichtjes en ik waren tussen de 3 en 7 jaar oud. Ik weet nog dat ik op het picknickkleed lag en het vuurwerk recht boven ons hoofd zag. Ik denk dat we allemaal in slaap vielen in de auto op weg naar huis.
MENSEN in Nederland zullen misschien verbaasd zijn te horen dat 4 juli zo ongeveer het enige moment is waarop vuurwerk wordt gebruikt buiten grote sportwedstrijden of concertzalen. In veel staten is verkoop aan het grote publiek niet toegestaan, dus het is illegaal om vuurwerk te hebben.
In mijn tienerjaren was het al heel wat als iemand klein vuurwerk had. Als je het geluk had in de buurt van de grens met een andere staat te wonen en die staat verkocht vuurwerk, dan kon je illegaal spul verkrijgen en mee naar huis nemen. Sommige kinderen kregen hun kick door rotjes in de brievenbussen aan het einde van opritten te gooien. Ik wist nooit precies wat dat was en of we ze nog steeds hebben, maar ze konden een metalen brievenbus echt aan gort knallen. Tot op de dag van vandaag ben ik een beetje zenuwachtig als het om vuurwerk gaat, omdat ik er geen ervaring mee heb en ik alle waarschuwingen over letsel altijd heel serieus heb genomen.
De viering dit jaar was dus zonder vuurwerk of fanfare. Onze buren hadden wat knallen die we konden horen. Ik kon me ontspannen. Maar dat neemt niet weg dat ik Onafhankelijkheidsdag evengoed heel bewust heb gevierd. Ik vier het door diep respect te hebben en dankbaar te zijn voor alle mensen die alles wat goed is in Amerika hebben gemaakt en maken. Dat omvat een heleboel mensen van alle achtergronden, overtuigingen en kleuren, en samen gaan we ervoor zorgen dat ons land er een blijft waarop we trots kunnen zijn.
* Alice is vastgoedmakelaar in Maine en tevens een helikopter- en vliegtuigpiloot. Ze ontmoette haar Nederlandse man voor het eerst in Maryland in 2005 en trouwde vier jaar later met hem.
