IK KREEG een telefoontje van president Biden. Dat wil zeggen: je wordt eerst gebeld door een juffrouw van de centrale. Die zegt dat de president je wil spreken, en of je even wil wachten. Ik zei nee. Ik probeer zelf president te worden, voer volop campagne, en heb geen tijd om te wachten. Ja maar, zei ze, ja maar hij heeft nog even een buitenlands staatshoofd aan de lijn.
O.
Trouwens, wat is dat, een staatshoofd? Heb je dan drie oren? Een mond vol tanden? Een nek? Wanneer en hoe ontwikkelt iemand een staatshoofd? Je wordt er niet mee geboren, want anders zouden we veel vaker staatshoofden zien die uit de wieg worden getild. Sommige koningen hebben een kaal staatshoofd – koning Charles is hard op weg.
Net toen ik bezig was op te hangen, zei de juffrouw: “Eh, meneer VanderBus, hier is de president.” Ik: “Joe?” Hij: “Bus!” En toen bleek het maar goed te zijn dat ik nog even had getalmd.
Want Joe Biden gaf prompt antwoord op hoe een staatshoofd eruit ziet. Geen geverfd oranje haar. Geen naaldhakken. Geen zonnebankhuid. Wel: bijzondere afwijkingen. Zoals miauwen, lopen op vier klauwen, of één oog.
Hij sprak: “Bus, jij bent dit jaar de enige echte kandidaat met een staatshoofd. Kom de avond na de verkiezingen naar het Witte Huis, dan benoem ik jou hoe dan ook tot regeringsleider. Ongeacht hoe de uitslag uitpakt, je hebt tot januari om het land te besturen zoals jij dat wil.”
Ik: “Joe, no malarkey?”
Joe: “True story, I’m not kidding.”
Stoelriemen vast, iedereen!
* VanderBus verliet op de leeftijd van zes weken de ouderlijke woning en ging op jacht naar een stadsbus in Maine. Hij ving de bus. Dat kostte hem één oog, maar hij oogstte een staand applaus van de omstanders. VanderBus, sindsdien burgemeester van Bicker Hollow, doet mee aan de verkiezingen voor het presidentschap van Amerika.
