LADDIE BOY, DE MEMORIAL DAY HOND

ENGLISH

MEMORIAL DAY in Amerika, op maandag 22 mei, dateert van na de Burgeroorlog toen het land honderdduizenden doden had te betreuren. Die herdenkingen waren niet altijd vreedzaam. Noord en zuid vonden over en weer dat de doden van de tegenpartij eigenlijk misdadigers waren geweest. Het werd pas echt een nationale plechtigheid nadat Amerika in 1917 ging deelnemen aan de eerste wereldoorlog.

Een land dat bij het uitbreken van die oorlog nog geen honderdduizend militairen onder de wapenen had, bouwde binnen een paar jaar een leger en marine van vijf miljoen man. Van hen werden er twee miljoen naar de slagvelden in Europa gestuurd. Zoiets was in Amerika nooit eerder gebeurd. Telkens als er ergens een nieuwe lading jonge kerels op de trein stapte, ging dat gepaard met een grootscheepse afscheidsplechtigheid. En al gauw kregen die jongens een verzamelnaam.

Laddie Boy.

“GOODBYE AND luck be with you, Laddie Boy, Laddie Boy. Whatever your name may be, there’s a look in your eye, as you go marching by, that you will dare and do and die.”

Wat Vera Lynn een generatie later werd voor de soldaten in de tweede wereldoorlog, en Bette Midler voor de piloten tijdens Desert Storm, dat was zangeres Nora Bayes tijdens de anderhalf jaar dat Amerikaanse mannen van zeventien tot ver over de veertig naar de loopgraven in Frankrijk werden gestuurd.

Honderdvijftigduizend lieten het leven, driehonderdduizend kwamen gewond of voorgoed verminkt terug. Ineens werd Memorial Day overal in Amerika een werkelijk nationale plechtigheid. En toen president Warren Harding in mei 1921 op de kade van Hoboken vijfduizend kisten met dode soldaten in ontvangst nam, brak hij prompt uit in tranen. Er werden grammofoonopnamen van gemaakt, de 78-toerenplaat werd een tophit. Kort daarop kreeg de president in het Witte Huis een jonge hond. Harding noemde hem Laddie Boy.

WARREN HARDING was via zijn moeder van Nederlandse herkomst. Hij was erevoorzitter van de jaarlijkse Van Kirk familiereünies, ruim tweeduizend gezinnen in zijn tijd, allemaal nazaten van emigranten Jan en Geertje Verkerk uit Beusichem in Gelderland. Hij had een scherp gevoel voor wat er leefde onder de burgers, want niet alleen de oorlog had er ingehakt, maar ook de Spaanse Griep die in Kansas was begonnen en zevenhonderdduizend Amerikaanse slachtoffers had gemaakt. Bovendien heerste er een werkloosheid die opliep naar bijna vijftien procent.

Harding was van beroep eigenlijk hoofdredacteur van een kleine regionale krant, dat was zijn enige leidinggevende ervaring. Hij wist hoe belangrijk honden voor gezinnen waren. En dus haalde hij alles uit de kast om van zijn airedale terriër het knuffelbeest van de natie te maken. “Iedereen is hem vandaag vergeten,” zeggen ze nu bij het Smithsonian Institute, “maar die hond kreeg een onwaarschijnlijke hoeveelheid aandacht in de pers. Er zijn later andere beroemde honden geweest, maar die kwamen niet in de buurt van deze.”

HET NATIONAL Museum of American History in Washington heeft een bronzen standbeeld van Laddie Boy, met een krant in zijn bek. Gemaakt van samengesmolten pennies die twintigduizend krantenbezorgers bij elkaar spaarden. Want Laddie Boy raapte elke dag de krant van het grasveld van het Witte Huis en bracht ‘m naar de president. Hij was Amerika’s enige echte Memorial Day hond.