door Alice Rush
IK DENK niet dat mijn vader de meest altruïstische motieven had toen hij in 1942 de oorlog inging. Hij had het hart op de juiste plek, maar ik denk niet dat het ging om het bevrijden van andere landen van onderdrukking. Ik denk dat het meer was om in de voetsporen van zijn oudere broer te treden en te vechten om zijn eigen land, de Verenigde Staten, te beschermen. Het is prettig om te bedenken dat zovelen van de grootste generatie zich aanmeldden om anderen te verdedigen, maar er was de aanval op Pearl Harbor voor nodig om de werkelijkheid voor onze regering, en ik denk ook voor veel mannen die zich aanmeldden, duidelijk te maken.
Mijn vader wilde niet over de oorlog praten, dus ik heb geen onderbouwd idee wat zijn motivatie was. Hij was niet trots op zijn diensttijd. Ik kan me herinneren dat hij me eens vertelde dat hij niets belangrijks had gedaan. Ik had het waarschijnlijk gevraagd nadat ik een of andere oorlogsfilm met hem had gezien en in de veronderstelling verkeerde dat hij net zo had gefunctioneerd als de helden in de film.
Hij diende op verschillende schepen in de Amerikaanse marine en deed wat er gedaan moest worden voor het onderhoud van het schip. Hij leerde voor pijpfitter. Toen hij in 1943 met verlof thuiskwam, trouwden mijn ouders zoals zoveel “starcrossed” liefdesparen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen de oorlog was afgelopen, probeerde hij de arbeiderswereld waarin hij was opgegroeid en die zich bij de marine min of meer had voortgezet, van zich af te schudden, maar die bleef hem zijn hele leven achtervolgen en hij werd loodgieter bij de plaatselijke vakbond om zijn groeiende gezin te onderhouden.
DEZE MANNEN spraken niet over hun trauma’s. Ik hoorde over die van mijn vader alleen via mijn moeder, die uitlegde dat wanneer delen van een schip werden geraakt, die ruimtes werden afgesloten om te voorkomen dat het schip zou zinken. Mannen zaten daarbinnen opgesloten, in het water en wat er nog meer binnenstroomde toen de schade zich voordeed. Als pijpfitter hielp mijn vader bij het uitvoeren van reparaties en daarbij zag hij wat er uit de afgesloten beschadigde delen van het schip kwam. Oorlog is overal verschrikkelijk.
Ik vind het vaak moeilijk om goede dingen over mijn vader te zeggen. De demonen van zijn minder-gelukkige opvoeding, gevolgd door de oorlog en daarna het gezin, eerder dan hij had gepland, veroorzaakten denk ik te veel stress bij hem en hij koos de verkeerde uitlaatklep door te drinken. Hij was mijn hele leven alcoholist. Toch bewaar ik de vlag van zijn begrafenisdienst en veel van zijn Navy aandenkens. Deze en andere dingen uit mijn vaders vroege jaren herinneren me eraan dat er voor mijn tijd een andere man was. Er was een man die, ongeacht de onderliggende motivatie (iedereen had zijn eigen privé redenen), deed wat hij kon om de koers van zijn wereld te veranderen.
* Alice is vastgoedmakelaar in Maine en tevens een helikopter- en vliegtuigpiloot. Ze ontmoette haar Nederlandse man voor het eerst in Maryland in 2005 en trouwde vier jaar later met hem.
