VALENTIJNSDAG 1880 was stralend. Teddy en Alice maakten hun verloving bekend. Zij was achttien, hij 21. In zijn dagboek noteerde hij: “Ik kan me nog maar nauwelijks voorstellen dat ik haar net zo vaak kan vasthouden en zoenen en strelen en liefhebben als ik maar wil.” Ze trouwden dat najaar, op zijn verjaardag. Zij had grote, grijsblauwe ogen en was de dochter van een bankier. Hij was een telg van een van de oudste Amerikaanse geslachten, de Roosevelts uit Tholen in Zeeland en Alkmaar. Tegen ieder die het horen wilde riep hij dat ie de gelukkigste man ter wereld was. De volgende zomer nam hij haar mee naar Europa, op huwelijksreis. Ze zagen Nederland vanaf de Rijn.
Thee, zoals hij zichzelf noemde, was een merkwaardige man. Tijdens de huwelijksreis liet hij Alice alleen, zodat hij de Matterhorn kon beklimmen. En toen ze hem twee zomers later vertelde dat ze zwanger was, vroeg hij zijn vrienden Jan van Eeghen en de Drentse gebroeders Huidekoper of ze zin hadden om samen een paar maanden door te brengen in het Wilde Westen. Hij kocht een veestapel in North Dakota. Tussendoor stelde hij zich kandidaat voor het deelstaatparlement van New York. Hij werd gekozen.
DE BABY, voorspelde hij met stelligheid, zou geboren worden op Valentijnsdag in 1884. Hij zat er twee dagen naast. Op de avond van 12 februari kreeg hij een telegram in het parlementsgebouw in Albany. Hij had een gezonde dochter gekregen. Roosevelt spoedde zich te paard en per trein naar New York, 250 kilometer verderop, waar Alice tijdelijk was ingetrokken bij zijn moeder. Toen hij de volgende dag arriveerde, lag Alice op de derde verdieping al half in coma. Ze had bij de bevalling een acute nierontsteking opgelopen.
Beneden lag moeder. Die was geveld door tyfus. Theodore zat beurtelings aan de zijde van zijn ijlende mama, en daarna bij Alice, met haar hoofd in zijn armen. In de vroege ochtend van Valentijnsdag overleed moeder. Die middag blies ook Alice haar laatste adem uit. Roosevelt greep zijn dagboek en tekende een dik zwart kruis op de pagina van 14 februari 1884. “The light has gone out of my life,” schreef hij eronder.
DE BABY noemde hij Alice Lee, naar haar moeder. Hij gaf haar in bewaring bij zijn zus en vertrok onmiddellijk weer naar de wildernis van North Dakota waar zijn Hollandse vrienden waren. Daar bleef hij drie jaar, totdat een koeienziekte zijn veestapel decimeerde. Hij spoorde terug naar New York, pikte een jeugdvriendin uit zijn lagere schooljaren op, stoomde met haar naar Engeland en trouwde daar opnieuw. Samen met de tweede mevrouw Roosevelt startte hij een nieuw gezin. Ze kregen vijf kinderen, plus Alice uit zijn eerste huwelijk.
Over haar moeder sprak hij nooit meer, met niemand, ook niet met haar eigen dochter. Theodore Roosevelt deed de rest van zijn leven alsof Alice Hathaway Lee nooit bestaan had. Hij schreef zijn autobiografie en wijdde geen woord aan zijn eerste huwelijk, onvermogend om die inktzwarte Valentijnsdag een plek te geven. Maatschappelijk steeg hij tot grote hoogten, schopte het tot president van Amerika en winnaar van de Nobel-vredesprijs. Hij was toegankelijk, populair en machtig. Maar wie met hem over emoties begon, die stuitte op een muur. Eén dagboeknotitie tijdens die drie jaar zelfgekozen ballingschap in de wildernis legde uit waarom.
“She was beautiful in face and form, and lovelier still in spirit; as a flower she grew, and as a fair young flower she died. And when my heart’s dearest died, the light went from my life forever.”
