PIET EN Tineke Brolsma in Stiens zijn niet zomaar keurslagers, ze zijn hofleveranciers. Dan mag je een wapenbord op je winkelgevel hangen, en je hoeft niet eens letterlijk vlees aan het paleis te hebben geleverd. Voorwaarde is dat je een lange staat van dienst hebt, een onbesproken gedrag, en de commissaris van de koning moet je aanvraag ondersteunen. Brolsma voldoet aan alle criteria, al helemaal qua leeftijd, want de Brolsma’s zijn al sinds 1620 Frieslandleveranciers – sinds de dagen dat je voor vlees en zuivel koeien fokte op een brol, een stuk land bij je boerderij.
Er wonen nu een heel stel Brolsma’s in Amerika, dokters, makelaars, juristen, allemaal familie van elkaar, en een stock car racer, maar het opmerkelijke duo vandaag, hartje zomer, is Mike en Amy Brolsma in Wisconsin. Ze zijn schaatscoaches. Mike was zelf een verdienstelijke hockeyer, Amy won medailles op de kunstschaats. Zij leidt deze zomer summer camps op het ijs in Appleton, Wisconsin. Ze leert je de Ina Bauer.
De Ina wat?
DE JAPANSE Shizuku Arakawa zette ‘m op de kaart tijdens de Olympische Spelen van 2006. Beide schaatsen parallel, tenen in tegenovergestelde richting, voorwaartse been gebogen, achterste been gestrekt, het bovenlichaam helemaal achterover geklapt, 180 graden, zodat je navel naar het dak wijst, terwijl je een cirkel schaatst en de indruk wekt dat het een fluitje van een cent is. Dat is een Ina Bauer. Shizuku deed er een driedubbele Salchow bovenop, plus een dubbele axel en een dubbele loop, allemaal binnen tien seconden. Gouden medaille.
Arakawa had er 19 jaar op geoefend, meer dan 10.000 uur. Als je bij mevrouw Brolsma in de leer gaat, zal ze je zeggen dat je alleen een kans op succes maakt als je eindeloos oefent. Oefenen op kunstschaatsen betekent veelvuldig vallen. Arakawa viel meer dan 20.000 keer op haar billen. Elke keer stond ze weer op en probeerde ze het opnieuw. Als ze niet viel, dan betekende het dat ze na een sprong goed terecht kwam op haar schaats.
BIJ KUNSTSCHAATSERS is goed terecht komen een mixed blessing. Iedere landing van een beginner deponeert drie keer je lichaamsgewicht op je enkel. Naarmate je beter wordt, spring je hoger, en je landingsgewicht wordt vijfmaal je lichaamsgewicht. In het geval van de afgetrainde, magere, vederlichte Shizuku was dat 275 kilo. Per sprong. Ze viel 20.000 keer, stond even vaak weer op en sprong opnieuw, 20.000 keer. Dat is een totaal van 5,5 miljoen kilo op één enkel.
Dus de vraag die Amy Brolsma vaak gesteld krijgt, is: waarom doen we dit? Wat beweegt iemand om dat allemaal voor lief te nemen, wetend dat de medaille vrijwel zeker naar iemand anders gaat? Antwoord: passie, hartstocht. Als je iets echt heel graag wil doen, dan is vallen en weer opstaan geen offer. Shizuku Arakawa, nu met pensioen, deed dat bij voorkeur op muziek van Christina Aguilera, een kleindochter van de Nederlandse families Puffenberger en Van Holland.
