“ZE ETEN honden. Ze eten katten.” Dus ik stap meteen op de trein naar Springfield in Ohio. Poezen hebben vrij reizen op het spoor, zolang je weet waar je ze geen kaartjes komen knippen. Die dikke met dat oranje haar had gezegd dat immigranten in Springfield katten eten.
Alsof er aan ons ook maar iets lekker is. We zijn niet te vreten, taai, een nare geur van dood als je ons kookt. En we krabben ook postuum nog je gezicht aan flarden. En bovendien: weleens geprobeerd om andermans kat te pakken te krijgen? Laat staan twee, drie of tien?
Ik stond nog niet buiten op straat in Springfield, of ik rook gebraden vlees. Verdomd, misschien had hij eindelijk een keer niet gejokt. Maar het rook lekker, dus het was geen kattenvlees. Mensen begonnen mij te herkennen, ze zeiden hallo, kinderen vroegen mijn handtekening. Ik wuifde het allemaal weg, want ik moest weten waar ze bezig waren om een beest te koken.
Nee hè?
Op het stationsplein, openlijk, voor iedereen te zien.
Hot dogs. Vijf dollar.
* VanderBus verliet op de leeftijd van zes weken de ouderlijke woning en ging op jacht naar een stadsbus in Maine. Hij ving de bus. Dat kostte hem één oog, maar hij oogstte een staand applaus van de omstanders. VanderBus, sindsdien burgemeester van Bicker Hollow, doet mee aan de verkiezingen voor het presidentschap van Amerika.
