door Father Ron Geilen
IN DE moderne cultuur komt eenzaamheid steeds vaker voor, ondanks onze hyperverbonden wereld. Het is een nieuwe epidemie geworden. Eenzaamheid onder ouderen of veroorzaakt door verbroken relaties tussen ouders en kinderen, eenzaamheid veroorzaakt door geestelijke gezondheidsproblemen of gezondheidsproblemen in het algemeen. Al deze vormen van eenzaamheid zijn erg pijnlijk.
De opkomst van sociale media en digitale communicatie heeft niet bijgedragen aan een afname van eenzaamheid. Integendeel, het heeft er paradoxaal genoeg voor gezorgd dat velen zich meer geïsoleerd voelen dan ooit tevoren. We mogen dan wel honderden online vrienden en volgers hebben, echte menselijke connecties blijven vaak ongrijpbaar.
In de snelle maatschappij van vandaag kan de nadruk op productiviteit en succes leiden tot een verwaarlozing van ons emotionele welzijn. Veel mensen kunnen opgeslokt worden door hun carrière en dat in combinatie met digitale afleidingen laat niet veel ruimte over voor het cultiveren van betekenisvolle relaties. Natuurlijk spelen ook andere aspecten een rol. De voortschrijdende verstedelijking en het uiteenvallen van traditionele gemeenschappen hebben gevoelens van eenzaamheid verder doen toenemen. Het verlies van hechte gemeenschappen en uitgebreide familienetwerken betekent dat veel mensen het gevoel van saamhorigheid en steun missen dat vorige generaties genoten.
DAARNAAST kan het stigma rond psychische gezondheidsproblemen mensen ervan weerhouden hulp of steun te zoeken wanneer ze worstelen met eenzaamheid. Bovendien kan het constante bombardement van afbeeldingen en status updates op sociale media leiden tot gevoelens van ontoereikendheid en vergelijking, waardoor eenzaamheid en een laag gevoel van eigenwaarde verergeren. Veel mensen raken verstrikt in een cyclus van het zoeken naar bevestiging van externe bronnen, om zich vervolgens nog meer geïsoleerd te voelen en los te geraken van hun authentieke zelf. In het licht van deze uitdagingen moeten we het belang van menselijke verbinding erkennen en prioriteit geven aan betekenisvolle relaties in ons leven.
We moeten ruimte creëren voor oprechte verbondenheid, of dat nu is door middel van gezamenlijke activiteiten, oprechte gesprekken of gewoon door aanwezig te zijn bij elkaar. Maar zou er een manier zijn om alleen zijn in ons spirituele voordeel te gebruiken? Zou dat wel mogelijk zijn? Laten we eerlijk zijn, eenzaamheid duikt vaak op als een onwelkome bezoeker in de kakofonie van het moderne leven, die een schaduw werpt over ons hart en onze geest. Er is natuurlijk een groot verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn, maar beide zijn aan elkaar verwant. In veel spirituele tradities is eenzaamheid niet alleen een toestand van alleen zijn, maar een heilige ruimte voor introspectie en groei. Het is een tijd om naar binnen te keren, te luisteren naar de fluisteringen van onze ziel en te communiceren met de diepere waarheden die in ons liggen. In plaats van eenzaamheid te vrezen, kunnen we het omarmen als een weg naar zelfontdekking.
DE MYSTICI zochten vaak de eenzaamheid op als middel om hun spirituele inzicht te verdiepen. Of het nu door meditatie, gebed of contemplatie was, ze ontdekten dat ze in de stilte van de eenzaamheid een glimp konden opvangen van de eeuwige waarheden die ons in het lawaai van de wereld ontgaan. In de woorden van Rumi: “Hoe stiller je wordt, hoe meer je kunt horen.” Alleen zijn kan onze spirituele evolutie katalyseren. Het nodigt ons uit om onze angsten, onzekerheden en gehechtheden onder ogen te zien en zet ons aan om het alledaagse leven te overstijgen.
Door alleen zijn te omarmen, kunnen we veerkracht, compassie en wijsheid cultiveren en uit de diepten van onze eenzaamheid tevoorschijn komen met een dieper gevoel van doelgerichtheid en helderheid. Maar hoewel alleenzaamheid een waardevolle spirituele oefening is, is het essentieel om te onthouden dat we niet bedoeld zijn om alleen te reizen. Gemeenschap en verbinding zijn vitale aspecten van het spirituele pad en bieden ondersteuning, begeleiding en gezelschap onderweg. In tijden van alleen zijn kan het contact leggen met anderen die onze waarden en ambities delen, troost en kracht bieden.
Uiteindelijk wordt eenzaamheid, wanneer het bekeken wordt door de lens van spiritualiteit, geen last om te dragen, maar een geschenk om te koesteren – een heilige uitnodiging om naar de diepten van ons wezen te reizen, om de goddelijke vonk te ontdekken die in ons allen huist. Dus laten we eenzaamheid omarmen, niet als een vloek, maar als een zegen – een weg naar ontwaken, verlichting en de grenzeloze liefde die ons allen verbindt.
* Ron Geilen uit Geleen is voorganger / geestelijk verzorger bij All Saints & Sinners Anglican Mission in St. Charles, Missouri en bij St. Mary & St. Ann Ministries in Fulton.
