ALS HET gaat om het trekken van volle zalen, behoort hij tot de allergrootste popsterren van Amerika. André Rieu is een van Hollands succesvolste exportproducten in Amerika. Ze boeken hem alleen nog maar in stadions waar tenminste 20.000 mensen in kunnen. Ze komen voor de muziek, de kostuums en de sfeer. André Rjoe, zeggen ze, of Roe. Verreweg de meeste Amerikanen kennen hem, z’n kop, z’n lange krullen, de lach op zijn gezicht. Rieu brengt een orkest mee met zowat honderd man en vrouw, en een productieteam onder leiding van zoon Pierre, en iedereen kijkt de ogen uit naar de gewaden op het podium, maar ze onthouden slechts één gezicht en één naam: André Rieu.
Amerikaanse recensenten moesten aan hem wennen, onzeker over in welke hoek ze vonden dat hij thuishoorde. Niet op het niveau van wat tot voor kort Jaap van Zwedens New York Philharmonic was. De Boston Pops misschien, klassieke muziek voor de buren, waarbij je niet hoeft stil te zitten. Geen rock, want niets aan hem en z’n muzikanten doet denken aan Pearl Jam’s Eddie Vedder, of de Van Halen boys, David Crosby, laat staan aan Elvis Presley of Bruce Springsteen, om maar eens een paar makkers met Neerlands bloed in de aderen te noemen, stammend uit respectievelijk Spakenburg, Nijmegen, Schoonhoven, Bunschoten en Groningen.
AMERIKAANSE verslaggevers daarentegen, journalisten die doorgaans hun werk doen zonder de hoogmoed van menige recensent, hadden het al gauw in de gaten. Die deden verslag van de verkeersdrukte rond zo’n stadion, de stemming onder de deinende massa en de doorsnee die ze er aantroffen: wie en wat op André Rieu afkomt, is Main Street USA. De New York Times stuurde een paar jaar geleden zo’n verslaggever naar Maastricht, in een poging iets te begrijpen van Rieu’s appeal. Ze bezocht zijn Vrijthofconcert, zijn 16e eeuwse huis, de vlinders in zijn achtertuin, en ze vond iets Amerikaans.
André Rieu was in 2008 falliet gegaan, na een optreden voor 40.000 fans in Melbourne. Dat had alle kranten gehaald. Met als resultaat dat in 2009 al zijn concerten uitverkocht waren, tot de laatste stoel, mensen die hem nog één keer wilden zien en horen. Prompt was hij weer sores- en schuldenvrij. Daar houdt Amerika van, je terugknokken, de underdog. Vandaar ook sindsdien de volle arena’s: in ’22 in steden als Atlanta, Orlando, Tampa, Phoenix, Las Vegas, Oakland, San Diego, Portland, en vorig jaar Chicago, Detroit, Columbus, Washington, New York en Boston waar het overal storm liep.
ONLANGS vroeg diezelfde New York Times aan een handvol recensenten en verslaggevers naar hun favoriete vioolconcert. Ze vroegen het ook aan André Rieu om wie ze inmiddels niet meer heen konden, niet na zijn de-tent-afgebroken concert in Radio City Music Hall waar heel New York het over had: wat is je favoriete vioolconcert? Rieu koos zichzelf.
Z’n solopartij in Sinatra’s My way.
