door Alice Rush
AMERIKANEN staan bekend om hun liefde voor frisdrank. In sommige staten ook bekend als soda pop of gewoon pop.
De documentaire That Sugar Film heeft een aantal interessante verwijzingen naar frisdrank en wat het doet. Als je de film nog niet hebt gezien, raad ik hem ten zeerste aan. Onderhoudend en leerzaam, en ook een beetje triest als het gedeelte over Mountain Dew Mouth ter sprake komt.
Toen ik een kind was, was er heel weinig frisdrank in huis. Ik geloof dat mijn moeder af en toe Fresca had (een vreemde soort suikervrije citroen/limoen limonade) en we hadden soms ginger ale of RC Cola tijdens de feestdagen. Een frisdrankje krijgen tijdens de spaarzame keren dat we stopten bij een McDonald’s terwijl we aan het winkelen waren, was een grote traktatie, net als fastfood halen. Ik herinner me zelfs nog goed dat ik (tot mijn 12e of zo) niet eens een glas ongezoete ijsthee mocht drinken, wat bij ons thuis standaard was in de zomer.
Die achtergrond, in combinatie met het feit dat ik geen al te beste slokdarm heb, overigens niks ernstigs, is de reden waarom ik tegenwoordig de voorkeur geef aan water. Ik wil meestal niet eens koud water, want daar krijg ik het zelf koud van. Ik moet buiten zijn en het echt warm hebben in de hitte voordat ik mijn water koud of ijskoud wil hebben. Daarom ben ik een beetje gefrustreerd over de drankkeuzes in Amerikaanse restaurants.
Ik heb veel betere keuzemogelijkheden ervaren in Nederlandse restaurants, waaronder vruchtensappen, en geen ijs! De opties in de VS zijn meestal frisdrank, warme koffie of thee, of water. Ik drink nog steeds geen cafeïnehoudende koffie vanwege het eerder genoemde spijsverteringsprobleem, dus mijn enige echte optie is water, en ik moet altijd vragen om “geen ijs, alsjeblieft”. Het is maar goed dat ik water lekker vind.
WE HEBBEN hier wel een aantal restaurants waar ze sinaasappelsap serveren, vooral als het een restaurant is waar je kan ontbijten. Er zijn ook fastfoodrestaurants die limonade hebben, maar die limonade is meestal zo zoet! En alles wat zoet en citrusachtig is, is ook al iets dat ik waarschijnlijk niet zou moeten drinken. Ik veronderstel dat ik mijn eigen water aroma zou kunnen meenemen. Ik was ooit een grote fan van Crystal Light en Splenda als kunstmatige zoetstof. Na genoeg voorlichting en waarschuwingen over kunstmatige kleurstoffen en zoetstoffen, ben ik met beide gestopt.
In Amerika hebben we nu een nieuwe waterversterker die Stur heet. Misschien hebben of hadden jullie iets vergelijkbaars in Nederland? Ik was sceptisch, maar het schijnt gemaakt te zijn met echt fruit en voor de zoetheid wordt stevia-extract gebruikt. Stur adverteert dat het geen suiker, kunstmatige kleurstoffen of kunstmatige zoetstoffen bevat. Er zijn veel verschillende smaken en het is niet duur. Klonk prima. Ik kocht er een en probeerde het uit. Het was echt lekker! Het was een leuke manier om mijn water wat zoeter en smakelijker te maken.
Voor de goede orde, ik schrijf hier nu over hoe graag ik gezonde opties zou willen voor dranken, vooral zonder koolzuur, en ik geloof dat ik eerder al eens heb geschreven over ongezonde gewoonten met eten in het algemeen. Maar ik wil niet dat iemand nu de indruk krijgt dat ik een gezondheidsfreak ben. Ik wil graag weten wat ik eet, maar ik ben meer iemand van “alles met mate”. Ik hou van vrijwel alles, maar ik probeer mijn inname en de frequentie te beperken. Bovendien kan het saai worden om de hele tijd hamburgers, friet en pizza te eten voordat je een toetje eet. Die maaltijden moeten af en toe worden vervangen door zout Aziatisch eten, taco’s en lasagne, gevolgd door een toetje. En dat alles met een groot glas water.
* Alice is vastgoedmakelaar in Maine en tevens een helikopter- en vliegtuigpiloot. Ze ontmoette haar Nederlandse man voor het eerst in Maryland in 2005 en trouwde vier jaar later met hem.
