Zeven jaar na de bevrijding, en vier jaar na haar inhuldiging als monarch van het koninkrijk der Nederlanden sprak koningin Juliana het Amerikaanse Congress toe. Dit is het begin en slot van haar toespraak op 2 april 1952.
IK BEN dankbaar dat ik ben uitgenodigd om u toe te spreken, zoals mijn moeder dat ooit heeft gedaan voor u, de gekozen vertegenwoordigers van het Amerikaanse volk. Ik doe dat in de eerste plaats uit de erkentelijkheid die mijn man en ik en alle Nederlanders voelen voor de prachtige ontvangst die ons is gegeven door uw land, dat zichzelf met recht “the land of the free and the home of the brave” noemt, hier, op deze gewijde grond.
We verschijnen hier in naam van een natie van uw kameraden in de recente oorlog – die kruistocht tegen het kwaad – waarin ieder zijn eigen rol speelde. Een broederschap werd daar geboren in de diepte van nood en op het hoogtepunt van vreugde. Het Nederlandse volk bewaart een diep respect en dankbare herinnering aan uw dappere mannen, die hun leven hebben opgeofferd overal waar wij zij aan zij hebben gevochten.
Voordat u ons te hulp kwam, hadden we al een kameraadschap, bestaande uit een nauwe verwantschap van afkomst en een overeenkomst in onze nationale geschiedenis en groei als onafhankelijke en democratische naties. Zelfs een aantal van onze deugden en ondeugden delen we met elkaar. Toch is het altijd nodig om ons begrip voor elkaar te verdiepen. Omdat we dit meer dan al het andere nodig hebben, nu het contact tussen de mensheid steeds hechter wordt, zijn we ons er nog nooit zo van bewust geweest dat we in deze wereld behoefte hebben aan een samenwerking die net zo intiem is als die tussen de cellen van één lichaam […]
DE HOUDING van dienstbaarheid aan de wereld in het algemeen vindt zijn oorsprong in de Verenigde Staten van Amerika als nergens anders. Als deze houding zijn kans krijgt, zal het leiden tot goede wil onder naties en mensen, en goede wil leidt tot begrip, en begrip leidt tot vertrouwen. En vertrouwen is de enige werkbare basis voor internationale samenwerking. Zonder vertrouwen heeft het geen basis, geen doeltreffendheid, geen succes. Het is een pure verspilling van tijd en geld, papier en inkt, en erger nog, van hoop.
Als het zijn kans krijgt, zal het uitgroeien tot een Pax Atlantica – Atlantische Vrede. Ik denk niet dat de Atlantische gemeenschap in een Pax Atlantica ooit een geïsoleerde groep zou kunnen worden. Veel minder zou ze ooit een bedreiging kunnen vormen voor andere delen van de wereld, want zelfs als Atlantische gemeenschap kunnen we het ons niet veroorloven om ons in splendid isolation terug te trekken en onze banden met de rest van de wereldgemeenschap op te geven.
De stenen van het Atlantische bouwwerk dat we samen construeren, worden verstevigd door onze affiniteit met elkaar, want anders zouden ze gemakkelijk weer uit elkaar kunnen vallen. Het is waar dat een zee verbindt, maar alleen als mensen dat willen. De onbewoonde ruimte van het water scheidt van nature.
MET WELK doel trekken we samen op, behalve om de vrijheid te redden, de Atlantische vrijheden? Vrijheid is niet alleen de afwezigheid van tirannie in welke vorm dan ook; het is het leven zelf. Leven is de positieve pool, in tegenstelling tot de negatieve pool, die slavernij en dood is.
Vrijheid accepteren betekent verantwoordelijkheid dragen. Waar dit wordt erkend als een recht en een plicht voor iedereen, noemen we dat democratie. Het is de enige vorm van eerlijk bestuur. In geen enkel ander regime wordt de menselijke waardigheid zo absoluut gerespecteerd en krijgt iedereen gelijke kansen, ongeacht zijn overtuigingen.
Democratieën zullen van nature geneigd zijn om vreedzaam te zijn, omdat ze het volk vertegenwoordigen. Deze principes zijn op weergaloze wijze vastgelegd in jullie Onafhankelijkheidsverklaring. Al deze dingen hebben wij, als democratische volkeren, gemeen. Dit is onze eenheid. We willen allemaal dat de Atlantische vrede een pioniersrol vervult voor de vrede in de wereld. We kunnen niet hopen op betere tijden tenzij de mensheid als geheel haar ketenen van zich afwerpt – niet alleen die van tirannie en totalitarisme, maar ook die van eigenbelang, vooroordelen, gebrek aan begrip en gebrek aan vertrouwen.
HET LIGT voor de hand dat wanneer deze worden afgeschaft, de mensheid het welzijn van vrijheid, rechtvaardigheid en veiligheid kan uitstralen en een begin kan maken met een betere wereld en een volwaardig gemeenschappelijk leven. De mensheid in haar nood moet voor haar verlossing grotendeels vertrouwen op uw goede oordeel.
Laten we allemaal ons best doen. Laat de rest aan God over. Hij zal deze arme wereld niet verlaten, omwille van alle goedwillende en dapper strevende zielen die erin leven.
* Koningin Juliana was Nederlands vorstin van 1948 tot 1980. Haar toespraak werd twee dagen later in zijn geheel afgedrukt in de New York Times.
