door Alice Rush
TIJDENS onze bezoeken aan Nederland huren we een auto en meestal rijd ik. Mijn rijervaring buiten de VS is beperkt, en het kan zijn dat ik in een ander land automatisch meer gespannen achter het stuur zit. Maar als je het mij vraagt, is rijden in Nederland simpelweg stressvol.
Dat wil heel wat zeggen, van iemand die ook piloot is. Maar hoewel vliegen met een helikopter z’n eigen uitdagingen kent, heeft het me nooit zo gestresst gemaakt als rijden op de Nederlandse wegen.
In Amerika, waar ik het terrein doorgaans goed ken, ben ik meestal ontspannen op de weg en heb ik het gevoel dat ik alles onder controle heb. Er zijn hier in de Verenigde Staten soms rare chauffeurs en als ze te dicht op me rijden, ga ik ze uit de weg, meestal door langzamer te rijden en uit hun buurt te blijven. Als ik hier politie zie, trek ik me daar niets van aan. Ik weet dat zelfs als ik word aangehouden omdat er iets mis is, het niets ernstigs kan zijn omdat ik de controle heb en een veilige chauffeur ben.
Omgekeerd voel ik me in Nederland lang niet zo zeker van de formaliteiten op de weg. Ik probeer me aan alle regels te houden, maar sommige verkeersborden blijven me verbazen. Bovendien racen alle autochtone inwoners die vertrouwd zijn met het navigeren op de weg in hun eigen land vaak op de achterbumper van mijn huurauto, en dan voel ik me opgejaagd. Ik probeer voor hen aan de kant te gaan, maar dat is lastiger omdat ik de buurten niet zo goed ken als zij, dus ik weet niet waar ik moet stoppen. Door al die onzekerheid ben ik veel beduchter voor een verkeerscontrole door de politie dan in mijn eigen land.
Grote wegen hebben ook hun eigen technische problemen. Als ik hier in Amerika op de snelwegen rijd, probeer ik voldoende ruimte te houden tussen mij en de auto’s voor me en houd ik afstand rond grote vrachtwagens en groepen voertuigen die jakkeren voor hun plek in het peloton. In Nederland gaat dat allemaal het raam uit. Het is moeilijk om de afstand te houden die ik gewend ben en door de files rijdt iedereen toch al bumper aan bumper. Naar mijn mening voelt iedereen in Europa zich veel te comfortabel om dichter op elkaar te rijden. Het maakt een nerveuze bestuurder uit het buitenland bijna paranoïde!
Maar alle gekheid op een stokje, ik red me wel. In tegenstelling tot een groeiend aantal Amerikanen heb ik leren schakelen in een auto met standaard versnellingsbak. Automaten worden steeds populairder in Europa, maar ik vind het heerlijk om bij de verhuurbalie ouderwets voor een versnellingspook te kiezen als dat nodig is. Terwijl ik navigeer met behulp van het nieuwste GPS-systeem, kijk ik uit voor fietsers en dat heeft waarschijnlijk een paar extra grijze haren op mijn hoofd opgeleverd. Ik zou het leuk vinden om voor elk bezoek even snel de verkeersborden door te nemen, maar mijn man helpt daar meestal mee als we eenmaal onderweg zijn.
Het is altijd een beetje eng, maar ik hou wel van een uitdaging, dus ik kijk uit naar mijn volgende rit door het land van Oranje. Ik zal proberen een Amerikaans vlaggetje uit het raam te laten wapperen, zodat je weet dat die gekke Amerikaanse voor je rijdt.
* Alice is vastgoedmakelaar in Maine en tevens een helikopter- en vliegtuigpiloot. Ze ontmoette haar Nederlandse man voor het eerst in Maryland in 2005 en trouwde vier jaar later met hem.
